Świat przedstawiony

Lata dwudzieste XX wieku był to burzliwy czas dla rozwoju mody. Wchodziło wiele nowych trendów. Jednym z największych bodźców zwiększających entuzjazm wobec wprowadzania nowych rozwiązań modowych była ekscytacja po zakończonej I Wojnie Światowej. Kolejnym czynnikiem mającym wpływ na rewolucje świata mody był ruch emancypacyjny kobiet. ¬ Kobiety Damy Sufrażystkom udało się wywalczyć nowy kanon mody. Odchodziło się od wcześniej popularnych strojów krępujących ruchów. Zaczęto cenić stroje luźne. Wyzwolenie od niewygody w modzie żeńskiej spowodowało odejście od podkreślania kobiecych walorów – biustu, talii oraz bioder. Pasa nie opinały już ciasne gorsety. Powstał nowy fason sukienek, wyszyty w kształt litery H. Były to luźne sukienki o prostym szyciu, często odsłaniające ramiona. Ich nisko osadzony stan wpisywał się w nowe trendy. Skrócono wszystkie spódnice i sukienki. Miały one nie ograniczać kobiet w tańcu na parkiecie. Stroje wykańczano również koronką. Małe kapelusze przylegające ciasno do głowy, opaski i fascynatory kryły pod sobą fryzury o krótkim ścięciu. Preferowano mocniejszy niż wcześniej makijaż, podkreślający oczy kreską. Usta malowano ciemną szminką, twarz pudrowano natomiast na jasno i pokrywano policzki różem. Kobieta wydawała się przez to donioślejsza i poważna. Flapperki Od nowej mody i pojęcia „flappers”– kobiet preferujących żywy, brawurowy styl życia – powstały sukienki flappery. Wspomniane wcześniej krótkie suknie wykończone frędzlami. Najbardziej zagorzałe flaperki ubierały się jednak bardziej chłopięco, odchodząc od wzorów kobiecości. Posiadały często krótko ścięte fryzury w stylu bob. Perfekcyjne chłopczyce mimo wprowadzonej prohibicji otwarcie paliły papierosy, korzystając w tym celu z długich lufek. Nie bały się również pić alkoholu, oraz chodzić na tańce do klubów jazzowych. Gibson Girl Istniał jednak jeszcze w pamięci mężczyzn pewien archetyp kobiety idealnej, tzw. Gibson Girl. Miała ona prezentować swoją talię w eleganckich, nie krępujących ruchów kreacjach. Kręcone włosy często kaskadą opadały jej na jedno ramię, odsłaniając długą szyję bądź były wysoko upinane z przodu. Celowo puszczone na twarz kosmyki włosów, miały imitować niesforność fryzury. Typowa przedstawicielka tego kanonu kobiecości często przedstawiana była w trakcie uprawiania aktywności sportowej (gra w tenisa, gra w golfa, jazda na rowerze) oraz należała do zamożnej klasy średniej. Mężczyźni Dżentelmeni Mimo wielu zmian w modzie damskiej, u amerykańskiej elity społeczeństwa ceniono w dalszym ciągu tradycyjne wartości. Ubierano się więc w ten sam, elegancki, wyrachowany sposób. Na co dzień noszono marynarki. Rozróżniało się dwa ich rodzaju, jedno bądź dwurzędowe. Do nich dobierano koszule w paski. Zimą trzymano sie stonowanych kolorów koszul, głównie bieli, latem pozwalano sobie wprowadzić dodatkowy kolor. Do nich dobierano kamizelki i krawat z dopasowaną, zawsze dobrze wyprasowaną poszetką. Krawat ciasno opinał się wokół szyi, trzymając perfekcyjnie prezentujący się kołnierzyk. Mankiety marynarek ozdabiano spinkami. W ramach ozdób nie noszono już pierścieni ani sygnetów, który to trend uznawano za przeżytek. Rodzaj obuwia – zamszowe, skórkowe, czarne lub żółte noszono w zależności od rodzaju kołnierzyka. Stroje wizytowe przewidywały marynarki, zaś w przypadku przyjęć i wielkich uroczystości decydowano się na smoking, bądź frak – ten drugi zawsze z białą muszką. Oficerowie wojskowi Własną kulturę mody wykształcili w okresie dwudziestolecia międzywojennego oficerowie wojskowi. Mężczyźni służący dla kraju cieszyli się dużą popularnością wśród kobiet, uchodząc za wzór męstwa nie tylko przez wzgląd na służbę krajowi, ale też nienaganny wygląd. Dbałość o odpowiednią prezencję wbrew pozorom nie miała przynosić im powodzenia u pań ani dostosowywać stroju do poziomu amerykańskich dżentelmenów. Staranna fryzura, doskonale dopięty mundur dopasowany do sylwetki żołnierza, wysokie, zadbane, często polerowane buty, miały znaczenie dla godnego reprezentowania swojej jednostki. Jednocześnie subtelne różnice pomiędzy szyciem mundurów, odległości pomiędzy guzikami, czy ilość naszewek – zdobytych odznaczeń i odznak, stwarzała oficerom tematy do rozmów. Uwaga przykładana do munduru była dla żołnierzy porównywalna do umiłowania kobiet do sukienek. Po zakończeniu I Wojny Światowej nastroje społeczne poprawiają się. Zmieniają się zachowania ludzi, ich rutyny, zainteresowania oraz rozrywki. Jest to czas wielkiego rozkwitu w kulturze, obyczajach i stylu życia. Mieszkańcy wielkich miast zaczynają interesować się nowymi trendami. Wchodzą innowacyjne rozwiązania modowe, oraz rodzą się nowe gatunki muzyczne. Te, które znane są już wcześniej, ewoluują w nowe odmiany. Rozwijają się niepopularne wcześniej sporty. Muzyka W kawiarniach i w barach rozbrzmiewa prężnie rozwijający się w tym czasie jazz. W tych latach wielu kompozytorow muzyki poważnej zaczyna inspirować się nim w swoich dziełach. Na ulicach i w klubach słychać również blues klasyczny, wykonywany przez kobiety, a zaczerpnięty od zubożałej klasy afroamerykanskich robotników migrujących z południa. Kształtuje się nowa odmiana bluesa – urban blues, inspirowany miejskim stylem życia. W muzyce poszukuje się oryginalności i różności od wcześniej panujących trendów. Pozostają jednak wpływy muzyki z tradycji kultury romantycznej. Na scenie nowojorskiego Broadwayu odgrywają się głównie operetki. Film Rozwijający się przemysł filmowy nie ma jeszcze dużego wpływu na pozostałe media. Dopiero w późniejszych latach teatry zaczynają się obawiać, że kultura filmowa wyprze spektakle muzyczne z zainteresowań społeczeństwa. W 1921 roku w Nowym Jorku wyprodukowany zostaje film dokumentalny: Manhattan, mający ogromny wpływ na dziedzictwo kulturowe miasta. Sport Rozwój lotnictwa w okresie I Wojny Światowej rodzi nowe zainteresowanie sportem lotniczym. Wielu młodych zaczyna się pasjonować wyczynowym lataniem. Poszukiwanie przygód zachęca młodzianów do dołączenia do aeroklubów. Kusi ich dodatkowo sława, jaką niesie ze sobą ta dziedzina sportu. Śmiałkowie uprawiający powietrzne akrobacje, pobijający nowe rekordy oraz konstruujący własne aeroplany cieszą się bowiem dużą popularnością. W dobie chęci wnoszenia zmian, czyste szaleństwo, jakim charakteryzował się ten sport, rozwijało dla dzielnych młodych lotników wiele możliwości towarzyskich. Była to jednak rozrywka mocno elitarna, przeznaczona dla przeszkolonych, głównie w ramach przygotowania do wojny, pilotów. Inni, żądni przygód Młodzianowie zaczynali interesować się wyścigami samochodów. Gry karciane Rozwija się również zainteresowanie mężczyzn hazardem. Spotkania towarzyskie amerykańskich dżentelmenów, spędzane na grze w karty stanowią własną kulturę gry. Grywa się nie tylko w klubach i restauracjach, ale też w domach prywatnych. Dobór partnera do gry odgrywa dużą rolę. Gra jest na tyle popularna, ze doczekuje się kibiców – obserwatorów prowadzonych rozgrywek. Stawiane są duże stawki pieniędzy, które jako jedyne potrafią zniechęcić o hazardu. Do najpopularniejszych gier karcianych należy brydź, poker, blackjack. Na początku XX wieku wyraźnie widać było różnice pomiędzy klasami wyższymi, a niższymi w społeczeństwie. Przedsiębiorcy chwalili sobie wzrost inflacji, a ubożsi pracownicy wyrażali niezadowolenie z powodu niskich pensji. Nie pochwalano również kobiet pracujących. Największym jednak problemem, z jakim borykało się społeczeństwo amerykańskie, była dyskryminacja na tle rasowym. Albert Einstein uważał ją za największą chorobę XX wieku. Praca Mężczyźni z wyższych sfer zajmowali się inwestowaniem pieniędzy, prowadzeniem własnych przedsiębiorstw i rozwijaniem biznesu. Pełnienie roli dżentelmenów było też swojego rodzaju wizytówką dla ich działań. Dobrymi zarobkami cieszyli się również cenieni przez społeczeństwo oficerowie wojskowi, prawnicy, urzędnicy, chirurdzy. Jednak już sanitariusze, pielęgniarze, dentyści, psychiatrzy, psychologowie i technicy medyczni należeli do klas niższych. Kobiety ze śmietanki towarzyskiej nie musiały pracować. Biedniejsze zajmowały się śpiewem, tańcem, pełniły stanowiska telefonistek, krawcowych, kelnerek, pielęgniarek. Mężczyźni z klas niższych wykonywali głownie prace fizyczne bądź rzemieślnicze. Do biedniejszych należeli też motorniczowie tramwajów, kierowcy taksówek i autobusów, robotnicy, pracownicy odlewni i fabryk, którym przemysłowcy obniżali zarobki. Niezadowoleni ze swoich płac byli również policjanci. Ich pensja sięgała niewielkich kwot na tle rosnącej inflacji. Powstały związki zawodowe mające na celu zwiększyć płace wyzyskiwanych pracowników. Do prac nielegalnych należało bukmacherstwo, fałszerstwo, gangsterstwo, prostytucja, lichwiarstwo i paserstwo. Niepokoje społeczne Obok rosnących strajków i buntów klasy niższej – robotników i rzemieślników, rodziły się kolejne problemy społeczne. Mieszkańców pochodzenia rosyjskiego oskarżano o bycie rewolucjonistami i komunistami. Traktowano ich jak przestępców. Przyczyną był ruch rewolucji proletariackiej bolszewików, który zakładał obalenie związków zawodowych będących buntem wobec panującego ustroju. Powstały dwie strony konfliktu, ludzi chroniących aktualnego ustroju politycznego i klasy robotników. Dyskryminacja rasowa Po napływie ludności afroamerykańskiej do wielkich miast takich jak Nowy Jork, Chicago i Boston zrodził się problem dyskryminacji na tle rasowym. Ludzie nie pochwalający zniesienia niewolnictwa i migracji innych ras do uprzemysłowionych miast, dokonywali publicznych linczów na rosnącej społeczności czarnoskórych. Były to działania bardzo powszechne. Czarnoskórzy spotykali się z bardzo nieprzychylnymi zachowaniami publicznymi. Mieli ciężkość w znalezieniu pracy. Uregulowano prawa, które wydzielały dla nich odrębne przestrzenie publiczne – toalety, ławki parkowe, miejsca w pociągu i restauracjach. Według tych zasad otwierano oddzielne szkoły dla czarnoskórych dzieci, zabraniano mieszania ras. Na wszelkie przeciwstawienie się tym prawom reagowano przemocą i strachem. Rola kobiety Działania amerykańskich sufrażystek, walczących o prawo wyborcze kobiet w 1920 przyniosły w USA oczekiwany efekt. Uchwalono 19 poprawkę do konstytucji, która przyznawała kobietom prawo do głosu. Niektóre z nich miały większy wpływ na planowanie rodziny. W większej mierze ich możliwości były jednak dalej ograniczone. Uważano kobietę za osobę, która powinna zajmować się domem i dziećmi, nie pałając się w pracy. Kobieta zajmowała miejsce do pracy jedynie, kiedy jej mąż czy ojciec nie był już zdolny do wypełnienia swoich obowiązków. Pomimo znanych przypadków, kiedy kobiety w czasie Wielkiej Wojny zajęły się pracą w fabrykach, z powodu brakujących pracowników, w dalszym ciągu sprzeciwianie się woli ojców i mężów traktowane było, jako nieposzanowanie panujących zasad. Dochodziło więc do śmiałych ruchów feministycznych wśród amerykańskich sufrażystek. Wykształtował się nawet nowy termin „flappers”. Określał on kobiety niezależne, chroniące swojej niesuwerenności, przeciwstawiające się panującym zasadom oraz niewpisujące się w trwający wówczas kanon kobiecości. Nowy Jork lat 20 tętnił życiem, rozbrzmiewał w nim jazz. Owiane sławą i szerokimi perspektywami miasto sprowadzało do siebie imigrantów oraz… alkohol przelewany wbrew prawu pod ladami, z pozoru tajnych barów. Stal się stolicą przestępczości kryminalnej. Wzrastał w nim czarny rynek dystrybucji alkoholem, oraz poziom zorganizowanej przestępczości, a zakaz spożywania trunków wodził na pokuszenie nie tylko ludzi wyciągniętych z pod prawa, ale zwykłych robotników, artystów, jak i przedstawicieli władz. Prohibicja Prohibicja Lata prohibicji zapoczątkowało uchwalenie 18. poprawki do konstytucji w 1919 roku, zabraniającej spożywania, produkcji oraz handlu alkoholem na terenie Stanów Zjednoczonych. Wprowadzone powszechnie zmiany miały zapewnić odnowę moralną społeczności amerykańskiej. Ustawa Volstead Act spotkała się jednak z wielkim buntem społeczności, dzieląc ją pomiędzy liberałów – zajmujących stanowisko przeciwko odbieraniu im wolności wyboru oraz konserwatystów – zwolenników prohibicji. Podziały te bardzo widoczne były w Nowym Jorku, będącym w tamtym czasie kolebką działalności przestępczej. W mieście ponad 30 tysięcy lokali należało do mafii. Miasto stało się więc metropolią oporu wobec wprowadzonej prohibicji. Zjednoczone warstwy społeczne – imigranci, artyści, skorumpowana część miasta oraz przedstawiciele świata przestępczego, pojawiali się więc w klubach i barach, pod których ladami przelewał się nielegalnie sprowadzany alkohol. Eksportowano go z Karaibów, Meksyku czy Kanady. Zakaz produkcji i dystrybucji alkoholu nie zmniejszył zainteresowania tą działką. W całym kraju powstawało wiele destylarni. Szczególnie grupy gangsterów widziały w tym możliwość sporego zysku. Wprowadzona prohibicja podsunęła im pomysł na biznes. Zwalczanie prohibicji Uchwalenie prohibicji, powołało do działania nową grupę agentów federalnych ds. prohibicji. Wraz z przedstawicielami lokalnych władz, agenci federalni uprawnieni byli do zwalczania osób naruszających prawo o prohibicji. Doprowadziło to jednak do wielu aktów przemocy, niesłusznych aresztowań oraz prześladowań. Mimo rosnącej liczby odpowiedzialnych za ściganie przestępców służb porządkowych, interes ten się rozwijał. W wielkich miastach bary, które rzekomo miały być tajne, zdawały się tętnić życiem. Kluby, takie, jak „Jack and Charlie’s” w Nowym Jorku, na rogu 21. I 52. Zachodniej ulicy, zdawały się wręcz popularnym miejscem sprzedaży alkoholu. Władze w wielkich metropoliach zdawały się przymykać na to oczy, niektórzy z funkcjonariuszy prawa i sędziów, przekupywani przez gangsterów, sami brali w takich przedsięwzięciach udział. Rozwijał się czarny rynek dystrybucji alkoholu, korupcja, oraz rywalizacja pomiędzy grupami zorganizowanej przestępczości. Wszyscy chcieli przejąć kontrolę nad lokalnymi przedsiębiorstwami. Gangsterstwo Przed prohibicją W Nowym Jorku w latach dwudziestych w świecie przestępczym główny udział miały grupy etniczne. Z początku największe wpływy posiadały gangi irlandzkie. Na czele najbardziej znanego z nich White Hand Gang, stał William „Wild Bill” Lovett. Kontrolę nad nim Bill przejął w rzekomo demokratycznych wyborach, w których w akcie rozgoryczenia nad wynikiem wyborów, postrzelił swojego przeciwnika o miejsce szefa gangu. William Lovett budził tak wielki postrach, że przed jego zemstą uciekał sam Al Capone, znany amerykański gangster pochodzenia włoskiego, podbijający świat przestępczy w Chicago. Po zasymilowaniu się Irlandczyków ze społecznością amerykańską, udział w przestępczości przejęły gangi żydowskie oraz włoskie. Włosi wywodzili się z Sycylii. Ich działalność przestępcza w Stanach Zjednoczonych przyczyniła się do znacznie większego ich rozwoju niż w rodzimej Sycylii. Ówczesne mafie zajmowały się przemytem alkoholu, handlem żywym towarem, nielegalnym hazardem oraz prostytucją. Po wprowadzeniu prohibicji Uchwalenie prohibicji spowodowało wiele zmian w obszarze zainteresowań gangów. Te wcześniej działające w obrębie własnych mniejszości narodowych, zaczęły walczyć o wpływy w przynoszących duże zyski interesach — rywalizowali na tle świata finansów i polityki. Szerzyła się korupcja, już wcześniej znana w świecie zorganizowanej przestępczości. Przekupywano urzędników, władze porządkowe, policję, prawników i polityków, tocząc walkę o jak największy posłuch i zyski z nowych, dochodowych interesów. Połączona siła przestępców oraz ustawionych, skorumpowanych polityków pozwoliła zbić gangsterom wielkie fortuny z nielegalnych biznesów. Z czasem w ochronie swoich dochodów rodziny mafijne zaczęły zatrudniać ochronę, oraz prawników i księgowych w celu opanowania wysokich, nagromadzonych zysków. Utrzymanie biznesu, znalezienie dostawców oraz producentów alkoholu oraz przekupienie odpowiednich osobistości, stało się ogromnym przedsięwzięciem na skalę krajową. W tym samym czasie niektóre rodziny mafijne zajęły się na handlem bronią i narkotykami, widząc w tym szerokie perspektywy. Znani gangsterzy Bycie członkiem mafii cieszyło się dużą popularnością. Wiele osób chciało pochwalić się znajomością z gangsterami. Owiani byli dużą sławą i szacunkiem wielu ludzi. Al Capone, mimo znajomości jego działalności przestępczej, witano oklaskami na meczach baseballu. Narodził się wtedy wzór idealnego mafiozo, należącego do elit. Dżentelmena, uczestniczącego w ważnych uroczystościach i przyjęciach W towarzystwie znanych osobistości. Przy okazji takich wydarzeń chętnie słuchano o walkach i przeżytych strzelaninach. Niektórzy ten szacunek wzbudzali jednak poprzez strach, tak, jak wcześniej wspomniany Williama Lovett. Obok niego znane były postaci takie jak Arnold Rothstein, amerykański gangster pochodzenia żydowskiego. Był on mentorem wielu późniejszych, znanych w świecie przestępczym gangsterów. Salvatore Luciana – gangstera pochodzenia włoskiego znanego bardziej jako Charlie „Lucky” Luciano, czy też zaprzyjaźnionego mu, Meyera Lansky’ego – Żyda pochodzenia polskiego. Z jego nauk łączenia świata biznesu, polityki i przestępczości czerpał również Frank Castello. Trójka tych młodych gangsterów – Luciano, Castello i Lansky – pod przewodnictwem bossa żydowskiej mafii, uzyskała większy udział w sprzedaży alkoholu, oraz zainteresowanie innych rodzin mafijnych. Należeli do nich szefowie konkurujących ze sobą rodzin – pochodzący z Sycylii, Joe Masseria (a właściwie Giuseppe „Joe Boss” Masseria) oraz Salvatore Maranzano. W 1920 roku Luciano przyłączył swój gang ostatecznie do rodziny kierowanej przez Joe Masserię, razem z Lanskym opracowywali jednak przyszłościowy plan wyeliminowania Masserii i zorganizowania nowej formy sojuszy pomiędzy wieloetnicznymi grupami zorganizowanej przestępczości. Cel ten udało im się osiągnąć dopiero po zakończonej wojny Maserii i Maranzano – tzw. wojny castellammaryjskiej. Trwającej w latach 1929–1931. Na znanej konferencji przestępczej w Atlantic City w 1929 roku ustalili, a w 1931 roku utworzyli pod nazwą Syndykatu „nową mafię amerykańską”. Hierarchia mafii Amerykańska mafia: szef zastępca szefa doradca kapitan współpracownik Włoska mafia: don, szef (wł. capofamiglia) doradca (wl. consigliere) zastępca szef (wł. sotto capo) capo, szef grupy (wl. caporegime) żołnierz (wł. soldato) człowiek honoru (wł. uomo d’onore) Czas prohibicji spowodował wiele zmian w świecie przestępczym. Nastąpił wzrost przestępczości zorganizowanej, co skłoniło policję do wprowadzenia zmian w ich rozproszonych, zdezorganizowanych działaniach. Rozwijały się jednak nie tylko organy ścigania przestępców, ale także wspierająca placówkę policji medycyna sądowa. Lata 20 były okresem rozwoju struktur policyjnych i postępowości w technice patologii sądowej. Medycyna sądowa Lekarze i patolodzy Patologia sądowa zrodziła się dopiero na przełomie XIX i XX wieku. W nieokreślonej jeszcze strukturze policyjnej, lekarze sądowi pozostawali jeszcze niedoceniani, zarówno w organizacji policji, jak i przez społeczeństwo. Z biegiem lat oraz rozwoju techniki i medycyny, mieli coraz większy wpływ na przebieg śledztw. Ważniejszą rolę w sprawach zajmowali za skutkiem wprowadzonych usprawnień technologicznych. Nowe sprzęty – mikroskopy, spektroskopy, chemikalia do testów patologicznych, ułatwiały pracę patologom. Zwiększała się ich jakość i skuteczność. Mikroskopy w znacznym stopniu pomagały w szczegółowych sekcjach zwłok, a spektroskopy w rozpoznaniu zróżnicowanych substancji. Płaca patologów sądowych, mimo tych zmian, pozostawała jednak cały czas na niskim poziomie. Był to więc jeszcze zawód mało opłacalny. Konsultanci Często w fazie prowadzonego śledztwa, patolodzy zwracali się w ramach konsultacji do profesorów akademickich, czy innych wykształconych specjalistów. Z czasem wchodzili w stałą kooperację z takimi współpracownikami, a niekiedy zatrudniali pod sobą uczniów do pomocy w sprawie. Policja Pierwsze lata W Bostonie 1838 roku powołany został pierwszy oddział policji, liczący ośmioosobowy zespól osób. W 1845 roku powstał w Nowym Jorku pierwszy wydział policyjny. W podobnym czasie, w Chicago zorganizowano agencję detektywistyczną Pinkertona, o której zrobiło się szumnie. Długo jednak nieustrukturyzowana organizacja policji powodowała wewnętrzny nieporządek. Nieskoordynowane działania funkcjonariuszy, uzależnienie się od polityków, rozbicie organizacyjne. Kolejnym czynnikiem mającym wpływ na dezorganizację placówki policji miała rosnąca inflacja. Jednocześnie pensje policjantów pozostawały niezmiennie niskie. Z tej przyczyny szerzyła się wśród przedstawicieli prawa korupcja, koneksje z przestępczością zorganizowaną oraz nadużywanie brutalności wobec podejrzanych. Okres prohibicji Wprowadzona prohibicja sprzyjała powstawaniu przestępczości zorganizowanej. Po zakończonej I Wojnie Światowej wielu byłych wojskowych straciło źródło dochodu. Nie mogąc dla siebie znaleźć zajęcia, schodzili na ścieżkę bezprawia. Świat przestępczy zyskał więc wielu doświadczonych w walce, niewahających się użycia siły przestępców. Używali zarówno samochodów, jak i broni palnej, co podniosło wymagania względem funkcjonariuszy prawa. Lepiej uzbrojeni i wyposażeni, przedstawiciele prawa zmuszeni byli do używania większej stanowczości. Korzystnie z broni palnej i przemocy było jednak często nadużywane. Powiedzenie „stój w imię prawa” nie przynosiło skutków w starciu z zagorzałymi przestępcami. Zastąpiono je zdaniem: „Stój, bo strzelam”, bardziej adekwatnym do następujących zmian w polityce działania policji. Reformy i struktura organizacyjna Wkrótce wprowadzono reformy mające uregulować pracę policjantów. August Vollmer, założyciel akademickiej szkoły kryminalistycznej i kryminologicznej oraz szef policji w Berkley zainicjował pierwsze zmiany w organizacji organów ścigania przestępców w latach 1900-1918. W celu zwalczenia ogromnej w tamtym czasie przestępczości, zorganizowano Federalne Biuro Śledcze (ang. Federal Bureau of Ivestigation, FBI). Już w XIX wieku działały obok policji stanowej, policje prywatne. W 1850 otwarta została w Chicago zorganizowana agencja detektywistyczną Pinkertona, o której zrobiło się szumnie. Sława, jaką przyniosło biuro śledcze Pinkretona, spopularyzowało prowadzenie prywatnych działalności wspomagających ściganie przestępców. Policja państwowa działała na kilku szczeblach. Jednym z nich byla policja stanowa utrzymująca się z wpływów środków od władz lokalnych oraz federalna, utrzymywana przez panstwo. W przypadku przestępstw na tle międzynarodowym – przemytu narkotyków, handlu żywym towarem, agencje rządowe pracowały globalnie. Stopnie policyjne Nowojorska jednostka policyjna powołana została na wzór Londyńskiej Policji Metropolitalnej. W burzliwych latach dwudziestych scentralizowano struktury, wyznaczające kolejne stopnie w policji. Hierarchia ta miała usprawnić walkę z przestępczością poprzez lepszy przepływ informacji, zarządzenie i organizację, operatywność pomiędzy funkcjonariuszami oraz zwiększoną skuteczność zawodową. Powstała więc klasyfikacja osób odpowiedzialnych za bezpieczeństwo publicne i ochronę porządku. Wyróżnić można było więc najniższych stopniem posterunkowych, zaprzysiężonych policjantów na dwuletnim okresie próbnym, oficerów, komisarzy, sierżantow, inspektorów, a w wydziale dochodzeniowo-śledczym, od stopnia sierżanta wzwyż – detektywów. Przeszkolenie W 1921 roku inspektor Chandler, nadzorujący jednostkę policyjną w Nowym Jorku, powołał Szkołę Policyjną. Funkcjonariusze musieli przejść szereg ciężkich testów psychologicznych i treningów sprawnościowych. W dalszych stopniach policyjnych, na detektywów przyjmowano tylko najlepiej wyszkolonych policjantów. Przechodzili oni prócz podstawowych szkoleń, szereg szkoleń dodatkowych, z zakresu pierwszej pomocy i psychologii, brali udział w symulacjach przesłuchań, szkolili się z podstaw fotografii. Śledztwa Technika Do postępu w śledztwach przyczynił się rozwój fotografii. Promienie X oraz ultrafiolet pomagały rozpoznać fałszywe dokumenty. Praca grafologów ustalała czy pisane akty i dokumenty tworzone były przez jedną osobę. Najwięksi specjaliści po stylu i charakterze pisania potrafili określić stan psychiczny piszącego oraz często jego status społeczny i wykształcenie. Ciało identyfikowało się na podstawie diagnozy dentystycznej. Znanym sposobem identyfikacji zwłok było też sprawdzanie zaszyfrowanych metek z pralni. W ten sposób była rozpoznawana część ofiar. Pomocne były również komunikaty społeczne. W tym celu korzystano z kin, w których puszczano projekcje ofiar, z prośbą o pomoc w zidentyfikowaniu ich oraz udzielenie informacji w toku prowadzonych spraw. Przebieg śledztw W pierwszej kolejności należało ustalić czy przestępstwo zostało popełnione. Wszelkie przyczyny śmierci mogły się okazać nie popełnionym przestępstwem, a zwykłym nieszczęśliwym wypadkiem. Kradzieże mogły być konsekwencją zagubienia przedmiotów, a nie działania innego człowieka. Kiedy już ustalono na podstawie jasno wskazujących na to sygnałów – śladów walki, popełnione przestępstwo, należało zabezpieczyć teren zbrodni. Nie należało wpuszczać na niego osób niepowołanych. Czekało się na przybycie odpowiednich władz. Do czasu ich przybycia warto było przesłuchać wszelkich naocznych świadków. W tym czasie nie można było dotykać wszelkich dowodów zbrodni, te zostawały zabezpieczone po przybyciu koronera, lekarza sądowego, czy też policjanta. W dalszej kolejności następowało już oficjalne zebranie zeznań zatrzymanych wcześniej świadków i przywołanie pozostałych służb odpowiedzialnych za prowadzenie śledztwa. Robiło się rys miejsca zbrodni, wykonywało zdjęcia, oraz badało wszelkie dowody zbrodni. Detektywi starali się określić przyczyny i okoliczności śmierci. Odpowiednie władze zatrzymywały dowody rzeczowe oraz zbierały odciski palców z miejsca zbrodni. Po przyjrzeniu się i opuszczeniu do, następowały przesłuchania świadków. Ofiara poddawana była autopsji. Badano grupę krwi zamordowanego. Wszystkie te czynności miały sprzyjać schwytaniu mordercy.

moda kultura społeczeństwo prohibicja, gangsterstwo medycyna sądowa, policja, śledztwa